Ραγοειδίτιδα με χοριοειδική νεοαγγείωση
Η ραγοειδίτιδα με χοριοειδική νεοαγγείωση αποτελεί μια ειδική και σχετικά σπάνια μορφή φλεγμονής του βυθού του οφθαλμού. Συγκεκριμένα, στη ραγοειδίτιδα με χοριοειδική νεοαγγείωση πάσχει συνήθως ο χοριοειδής χιτώνας (οπίσθια ραγοειδίτιδα-χοριοειδίτιδα). Ως συνέπεια της φλεγμονής προκαλείται ισχαιμία (διαταραχή της αιμάτωσης) και έτσι εκκρίνονται βιοχημικές ουσίες που προκαλούν την αγγειογένεση (σχηματισμό νέων παθολογικών αγγείων). Χοριοειδική νεοαγγείωση συναντάμε τυπικά στην υγρή ηλικιακή εκφύλιση ωχράς κηλίδας στις μεγαλύτερες ηλικίες, όμως στη ραγοειδίτιδα με χοριοειδική νεοαγγείωση προσβάλλονται μικρότερες ηλικίες (απο 20-30 ετών).
Οι συνηθέστερες λοιπόν οπίσθιες ραγοειδίτιδες σε αυτήν την κατηγορία είναι η πολυεστιακή χοριοειδίτιδα-πανραγοειδίτιδα (MCP), η στικτή έσω χοριοειδίτιδα (PIC)και το σύνδρομο υποτιθέμενης οφθαλμικής ιστοπλάσμωσης. Επειδή όλα εκδηλώνονται με λευκές κηλίδες στο βυθό, παλαιότερα τα ονομάζαμε υπο τον γενικό όρο σύνδρομα λευκών κηλίδων, σήμερα ωστόσο έχει επικρατήσει άλλη ταξινόμηση με βάση τους παθολογικούς μηχανισμούς που τα προκαλούν.
Τα συμπτώματα που προκαλούν οι λευκές κηλίδες συνήθως είναι μείωση της όρασης και σκούρα στίγματα στο οπτικό πεδίο γύρω απο το σημείο προσήλωσης. Εφόσον προκύψει και χοριοειδική νεοαγγείωση τότε η κεντρική όραση θολώνει σημαντικά και απότομα, ενώ παρουσιάζεται και παραμορφοψία (παραμόρφωση των γραμμών και του περιγράμματος των αντικειμένων), όπως άλλωστε και στην ηλικιακή εκφύλιση ωχράς. Επίσης, οι ασθενείς μπορεί να βλέπουν «μυγάκια» (που έχουν την αίσθηση πως κολυμπούν μέσα στο οπτικό τους πεδίο).
Η διάγνωση αρχίζει με την βυθοσκόπηση και επιβεβαιώνεται με ειδικό απεικονιστικό έλεγχο. Αυτός ξεκινάει με τον αυτοφθορισμό που καταγράφει τις βλάβες πολύ καλά και χρησιμεύει στην παρακολούθηση, αφού είναι εξέταση μη επεμβατική, δηλαδή δεν απαιτεί ενδοφλέβια έγχυση σκιαγραφικού. Στην πρώτη όμως διάγνωση είναι οπωσδήποτε απαραίτητη η αγγειογραφία με ινδοκυανίνη, η οποία αποκαλύπτει την πλήρη έκταση της φλεγμονής και συμβάλλει ουσιαστικά στην εξακρίβωση της συγκεκριμένης πάθησης-αιτίας.
Τελευταία, πολύτιμη πλέον διαγνωστική εξέταση, εφόσον υπάρχει ραγοειδίτιδα με χοριοειδική νεοαγγείωση, είναι η OCT-Αγγειογραφία (Angio-OCT), η οποία είναι ενας συνδυασμός OCT υψηλής ανάλυσης με αγγειογραφία χωρίς σκιαγραφικό. Θεωρείται πλέον ιδανική για την απεικόνιση των μικρών λεπτών αγγείων της νεοαγγειακής μεμβράνης.
Η θεραπεία ιδανικά είναι ένας συνδυασμός συστηματικής θεραπείας με κορτιζόνη και πιθανόν ανοσοκατασταλτικά φάρμακα, καθώς και ενδοϋαλοειδικές εγχύσεις anti-VEGF για την καταπολέμηση της νεοαγγείωσης στην ωχρά.